KRO (geraadpleegd 23/07/2013) KRO: Programma’s: Liefde voor later: Saskia en Jan. [Online].
Beschikbaar: http://liefdevoorlater.kro.nl/seizoenen/1/afleveringen/22-07-2013/default.aspx.
Gedurende
meer dan een jaar worden in het programma ‘Liefde voor later’ gezinnen gevolgd waar
één van beide ouders ongeneeslijk ziek is. Hoe gaan ze er mee om als gezin, hoe
vertellen ze het aan de kinderen, welke herinneringen stoppen ze in de
herinneringsdoos, welke dingen doen ze nu nog samen, nu het nog kan?
Het
is een heel aangrijpende reportage. Vooral diegene over Jan, die aan een degeneratieve
spierziekte lijdt, doet me denken aan mijn vader. Gelukkig was ik al bijna volwassen
toen hij ziek werd. Mijn vader heette ook Jan en heeft meer dan 10 jaar te
kampen gehad met Parkinson, waardoor zijn spieren ook te zwak werden om nog ‘normaal’
te functioneren. Sommige beelden waren zo herkenbaar...
Het
gezin laat zich begeleiden door een rouwtherapeute, wat ik zeer zinvol vind. Ze
spraken openlijk over de ziekte van de papa, maar wisten niet goed of ze ook
moesten vertellen dat de ziekte uiteindelijk dodelijk is. Aan de hand van een
zorgenboom die de kinderen knutselden, kon de rouwtherapeute achterhalen dat er
veel meer door hun hoofdje spookte dan de ouders vermoedden. Daarom hebben ze
open kaart gespeeld en verteld dat papa zou sterven aan zijn ziekte. De
kinderen reageerden hier natuurlijk emotioneel op, maar toch goed. Voor de
ouders was het ook een opluchting dat er nu geen geheim meer tussen hen in
hing.
Met
het hele gezin werd gewerkt aan de herinneringsdoos. Maar voornamelijk papa stopte
er dingen in die weergeven hoe hij wou dat de kinderen hem later zouden
herinneren:
·
filmpjes van papa voor ieder van zijn kinderen,
zodat ze ook herinneringen aan een ‘gezonde’ papa hebben
·
brieven
·
het wielrennersshirt en krantenknipsels van ‘Tour
de ALS’, waarmee de papa hen een belangrijke waarde wilde meegeven, namelijk ‘doorzetten’
·
een cadeautje voor hun 18de
verjaardag
·
een brief van papa aan ieder van zijn
kinderen
·
...
Het
gezin probeert nog zo veel mogelijk te genieten van de dingen die nog wel lukken,
probeert nog zo veel mogelijk quality time te beleven. Papa wil ook dat de
kinderen hem als een vrolijke grappenmaker herinneren. Hij blijft ook
optimistisch, ook al gaat het lichamelijk steeds iets minder goed.
De
ziekte wordt een deel van het leven van de kinderen. Ze helpen papa spontaan
met dingen die hij niet meer kan. Heel mooi om te zien!
Ik
heb zelf ervaren hoe pijnlijk het is om iemand te zien aftakelen. Iedere keer
iets niet meer lukt, neem je een beetje afscheid, tot je aan het laatste beetje
toe bent. Het verlies en de rouw komen niet in één keer, maar in 100 kleine
beetjes. Als ik zie hoe dit gezin uit de reportage ermee om gaat, kan ik daar
alleen maar bewondering voor hebben. Al tonen ze de moeilijkste momenten
natuurlijk niet, échte crisismomenten met emoties als boosheid, machteloosheid zullen
er ongetwijfeld wel zijn, maar buiten het oog van de camera. Toch ben ik er van
overtuigd dat dit gezin deze ongelooflijk pijnlijke realiteit op een heel positieve
en mooie manier aanpakt. Petje af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten